Een lied uit de musical "South Pacific" (Stille Oceaan)
Het verhaal speelt zich af tijdens de 2de wereldoorlog in de Stille Zuidzee waar Amerikaanse soldaten zich vervelen bij gebrek aan oorlogshandelingen en de aanwezigheid van vrouwen. In grote lijnen kunnen we (ondanks dat we engelse taal niet allemaal machtig zijn) wel enigszins indenken waar het lied over gaat:

• We hebben zonlicht op het zand. We hebben maanlicht op de zee. We hebben mango’s en bananen, die je van de bomen kan plukken. We hebben volleybal en tafeltennis en een heleboel spelletjes. Maar wat hebben niet gekregen? Wij hebben geen vrouwen gekregen.
• We krijgen pakjes van huis, We krijgen films. We krijgen shows. We krijgen toespraken van onze commandant en adviezen van Tokyo Rose. We krijgen brieven gedrenkt in parfum en door die geur worden we duizelig. Maar wat krijgen we niet ? Dat weet je verdomd goed.
  We hebben geen reden om een schoon wit pak aan te trekken. Er is  niets in de wereld als een vrouw. 
• Wij voelen ons eenzaam en verlangen naar eerlijke (mooie – zuivere) en vriendelijke sekse. Wij willen graag meevoelende armen om onze nekken voelen. Wij voelen ons hongerig als de wolf deed, toen hij roodkapje ontmoette. Maar wat voelen wij niet? Wij voelen ons niet goed.
  Wij hebben niets speciaals om eruit te zien als mannelijk en model.
• Er zijn geen boeken zoals een vrouw. Er is niets dat lijkt op een vrouw. Er zijn geen dranken zoals een vrouw. En niets handelt als een vrouw of is aantrekkelijk als een  vrouw. En er is niets met welke man dan ook hier, die niet genezen kan worden door naast hem een vrouwelijke vrouw te laten zitten.

Tokyo Rose: naam gegeven door de amerikaanse troepen aan engels sprekende Japanse omroepsters die via de Japanse radio propaganda maakten ter ontmoediging van de vechtlust.