Heinrich Heine (1797-1856) leefde in de eerste helft van de 19de eeuw. Dit was een roerige periode in Europa. Na de Franse Revolutie en de heerschappij van Napoleon hadden velen de smaak van de vrijheid te pakken gekregen. De Europese vorsten die vaak erg autoritair optraden werden onder druk gezet. Er moesten grondwetten komen en in parlementen moest het volk medezeggenschap krijgen. Na het revolutiejaar 1848 was in de meeste Europese staten een begin van democratie waar te nemen.

In deze tijd treffen we in Europa twee kunstrichtingen aan, de romantiek (1800-1830) en het realisme (1830-1860). Heine, een Duitse dichter, is aanvankelijk een romanticus en schrijft prachtige lyrische gedichten, o.a. in zijn 'Buch der Lieder' (1817-1826). Hier vinden ook het lied 'Auf Flügeln des Gesanges', dat door Friedrich Mendelssohn op muziek werd gezet. Veel van Heines liederen werden wereldberoemd, nadat componisten zoals Schubert, Schumann, Silcher ('Die Lorelei' / Ich weiß nicht was soll es bedeuten ...) en Brahms ze van muziek hadden voorzien. In de tweede helft van zijn leven wordt Heine een realist en is dan uitermate kritisch over de politieke situatie in Duitsland. In 1831 verlaat hij zijn land en vindt in Frankrijk, in Parijs, zijn tweede vaderland. Hier is hij ook gestorven en begraven.

Auf Flügeln des Gesanges (Op vleugelen van gezang)
Allerliefste! In mijn lied neem ik je mee naar de velden aan de oevers van de Ganges, daar weet ik een heel mooi plekje.

Daar ligt in de stille maneschijn een tuin vol rode bloemen; de lotusbloemen wachten er op hun lieve zusje.

De viooltjes giechelen en kozen en kijken omhoog naar de sterren; stilletjes fluisteren de rozen elkaar geurige sprookjes in ‘t oor.

De tamme, schrandere gazellen komen aangesprongen en luisteren; en in de verte ruisen de golven van de heilige rivier.

Laten wij ons daar neervlijen onder de palmboom en in rust van de liefde genieten om daarna in een zalige droom te verzinken.