Beste mannen en vrouwen van Orpheus,

Laat ik beginnen met het vermelden dat iedereen waar we langs mochten komen aangaf het enorm te waarderen dat we langs kwamen. Daarnaast was menigeen onder de indruk van de goede voorbereiding om dit koffierondje zo veilig mogelijk te houden. Koffie en thee hadden wij in thermoskannen meegenomen, klapstoeltjes en tafels lagen standaard achter in de auto en elke keer was er een keuze uit een aantal lekkere koekjes van Bakker Raat. Dezelfde bakker waar ook de speculaas staven vorig jaar november vandaan kwamen. Naarmate we meer leden hadden bezocht begon me iets op te vallen. Ondanks dat we ze niet meer elke maandag zagen was het duidelijk te merken dat ze Orpheus nog steeds een heel warm hart toe droegen. Veel gaven eraan dat ze er niet aan moesten denken om te stoppen bij het koor.
Hoewel velen van ons dit eigenlijk als iets vanzelfsprekends beschouwen, vind ik het zelf heel bijzonder dat deze mannen toch lid blijven zonder dat ze er echt iets voor terug krijgen. Op zo’n moment komt dan ook de toegepast psycholoog in mij naar boven en popt de vraag in mijn hoofd op: “Hoe komt het eigenlijk dat deze leden nog steeds lid zijn?”

Na een tijdje nadenken, goed luisteren tijdens de koffiegesprekken en een vergelijking  te maken tussen Orpheus en mijn Scoutinggroep in Bergen waar ik zelf al ruim 15 jaar actief ben kwam ik tot de conclusie dat Orpheus echt een bijzondere cultuur heeft. 

Orpheus heeft namelijk hart voor zijn leden en andersom hebben de leden hart voor de vereniging. Diep verankerd in de cultuur van deze vereniging ligt namelijk de waarde dat er naar elkaar omgekeken wordt in zowel goede als slechte tijden. Ter ondersteuning van deze bewering een kleine greep uit acties en gebeurtenissen binnen de vereniging  die wij als vanzelfsprekend beschouwen maar allemaal te maken hebben met “hart hebben voor”.
 
In de normale situatie pre corona zien we dit “hart hebben voor” in onze  vaste gewoonte om tijdens de repetities elkaars verjaardagen te vieren, bij ziekte een kaartje met namen te sturen en bij lange afwezigheid iemand op bezoek te laten gaan bij het lid om te kijken hoe het met hem gaat. Bij bestuursvergaderingen staat er standaard in de agenda het punt “Lief en Leed” zodat het welzijn van de leden ook bij het bestuur altijd actueel blijft. In het geval van overlijden van een koorlid is er altijd een mooie hoeveelheid leden present op de afscheidsdienst om dit lid vanuit hunzelf en Orpheus de laatste eer te bewijzen. Het gebeurt zelfs weleens dat het Orpheus tijdens zo’n dienst een afscheidsnummer ten gehore mag brengen omdat het overleden lid in zijn beschikking had aangegeven dat hij dat wel zou willen. Wat ik verder altijd zo mooi vind is dat in de pauzes van de repetitie iedereen altijd wel bereid is om even kort met elkaar te kletsen en daarbij vaak oprecht benieuwd is naar de ander. Vragen als “Hoe is het met mijn zangmaatje?” of “hoe staat het leven deze week bij…” worden dan ook regelmatig aan elkander gesteld.

Hoewel in deze Coronatijd bijna alle bovenstaande acties en gebeurtenissen wegvallen is het “hart hebben voor” iets lastiger te zien maar als je goed kijkt nog steeds zichtbaar. Zo zijn er leden die het als vanzelfsprekend beschouwen om af en toe andere mannen van het koor (waarvan ze weten dat die eenzaam zijn) op te bellen om te vragen hoe het met hen gaat in Coronatijd. Het “hart hebben voor” zie ik ook duidelijk in het feit dat sommige mannen op de maandag de digitale repetitie helemaal niks vinden, maar toch trouw elke maandag erbij willen zijn om onze dirigente en de andere aanwezigen te ondersteunen. En wat dachten jullie van de leden die eigenlijk al voor de coronatijd wilden stoppen bij de vereniging, maar toch nog een heel jaar in Coronatijd hebben doorbetaald zodat de vereniging niet in financiële problemen zouden komen.
Tijdens het koffierondje was het “hart hebben voor” duidelijk zichtbaar in het feit dat de leden trouw alle nieuwsberichten en e-mails lazen zodat ze op de hoogte bleven van het reilen en zeilen van hun vereniging. Er waren zelfs leden die al hard aan het nadenken waren over hoe we na Corona aan nieuwe leden konden komen. 
Het mooiste voorbeeld dat ik kan geven in deze Coronatijd is dat Jan en Egbert uit eigen initiatief en op persoonlijke titel aan Peter Slenters hebben aangeboden om hem te ondersteunen tijdens zijn ziekte en al het andere dat geregeld moet worden. Hoe ongelooflijk bijzonder is het dat onze vereniging een dusdanig klimaat creëert dat dit soort dingen gebeuren!

Gekeken naar bovenstaande voorbeelden ben ik van mening dat onze verenigingscultuur de grootste kracht is van Orpheus. Dus niet zozeer dat ons repertoire zo leuk en anders is, onze dirigent zeer gepassioneerde en vakkundig is of dat er regelmatig iets magisch ontstaat als een groep mannen met veel gevoel een nummer zingen. Er zullen vast en zeker andere koren zijn die dat ook hebben. Nee, het is de sociale functie die Orpheus in veelal grote, maar soms ook kleine mate heeft in het leven van zijn leden. Weten en voelen dat bij Orpheus uit het oog, niet uit het hart betekent.  Niet uit het hart van het bestuur, en niet uit het hart van de andere leden. Het besef dat Orpheus voor sommigen op de maandagavond ook nog eens een stukje eenzaamheid tijdelijk weg kan nemen maakt mij extra trots dat ik onderdeel ben van deze vereniging. Zodra we weer fysiek kunnen repeteren ben ik dan ook van plan om het “hart” van Orpheus met zoveel mogelijk andere mannen uit mijn omgeving te delen. Hoe zit dat bij jou? Met welke mannen uit jouw eigen omgeving zou jij Orpheus willen delen?